Kοίτα, πως τα `φερε η ζωή να χωριστούμε
Εμείς που ήταν γραφτό ν’ αγαπηθούμε
Πληρώνω από τα δικά μου λάθη
Κοίτα, πεθαίνω κάθε μέρα λίγο λίγο
Κι αν τότε είχα τη δύναμη να φύγω
Κατάλαβα πως ήταν μια αυταπάτη

Κι όμως είναι τόσα πολλά, τόσα πράγματα απλά
Που σε κάνουν να φοβάσαι την αλήθεια
Ίσως να `μουν τόσο τρελή, μα έχεις γίνει εμμονή
Που φοβάμαι να σε βγάλω απ τα στήθια

Πίστευα σε σένα όμως μέσα μου ήταν όλα ψέμα
Πάλευα με μένα με τον εαυτό μου κάθε μέρα
Έπρεπε να φύγω , μακριά σου να ξεφύγω για να ζω
Τώρα πια κατάλαβα το λάθος μου που έχω κάνει
Μάταια η ζωή μου είναι χώρια απ’ τη δική σου πάλι
Άσε με να στ’ αποδείξω πως εσένα μόνο θ’ αγαπώ

Κοίτα, μου λες πως δεν υπάρχει πια ελπίδα
Και πόνεσα στα μάτια σου σαν είδα
Καυτό ν’ αργοκυλαει ένα δάκρυ
Κοίτα, πληγή ο χωρισμός που με πονάει
Ραγίζει την καρδιά μου και την σπάει
Στ’ ορκίζομαι μοναδική μου αγάπη