Με τις ψευτιές με γέλασες,
μου πήρες την καρδιά μου.
Και τώρα που με χόρτασες,
με στέλνεις στη μαμά μου.

Η μάνα και τ' αδέρφια μου
μ' αρνήθηκαν για σένα.
Και έμεινα πια ορφανή,
λυπήσου με και μένα.

Ότι μου είπες το 'κανα,
για να σ' ευχαριστήσω.
Kαι είχα μια κρυφή χαρά
με σένα πως θα ζήσω.

-Γεια σου Κορίνα μου Θεσσαλονικιά!
Αχ! παιδί μου εσύ!

Δεν ήλπιζα η άμοιρη
την τόση απονιά σου.
Μ' αφήνεις απροστάτευτη,
αχ! πως βαστάει η καρδιά σου.

Εσύ 'σαι η ελπίδα μου,
θέλω για να με σώσεις.
Να ξέρεις δεν θα λυτρωθώ
αν δε με στεφανώσεις.