Στην πόρτα της Αγιά-Σοφιάς, που σφάλισεν
ενός αγγέλου χέρι,
διπλοσφαγμένος έπεσ’ ο Δικέφαλος
απ’ τ’ άπιστο μαχαίρι.

Στην πόρτα της Αγιά-Σοφιάς, σπαράζοντας
με ματωμένα στήθη,
τις δυο φτερούγες άπλωσ’ ο Δικέφαλος
και πάλι ορθός εστήθη.

Και στοίχειωσε και θέριεψε και πλήθυνεν
ο νεκραναστημένος
κι έγιν’ ο ένας μύριοι αϊτοί Δικέφαλοι
στο δουλωμένο Γένος.

Και πέταξε στα πέρατα και φώλιασεν,
όπου σκεπή τον κρύβει:
Σε μοναστήρι, σ’ εκκλησιά και σ’ άρχοντα
και σε φτωχού καλύβι.

Στην πλάκα του μοναστηριού τον σκάλισε
καλόγερος τεχνίτης,
η καλομάνα φυλαχτό τον φόρεσε
στ’ ανήμπορο παιδί της.

Στον αργαλειό της καθιστή μερόνυχτα
τον ύφαν’ η βοσκούλα,
περήφανος ο άρχοντας τον έδεσε
στο δαχτυλίδι βούλα.

Κρεμάστηκε απ’ τα νύχια του τ’ ακοίμητο
της Παναγιάς καντήλι
κι άγιασε στου Χριστού το Τετραβάγγελο
γραμμένος με κοντύλι.

Τέσσερα μαύρα ατέλειωτα εκατόχρονα
βουβός κι αποκρυμμένος
κλωσούσε την εκδίκηση ο Δικέφαλος
στο δουλωμένο γένος.

Ξάφνου μια μέρα βρόντησ’ ο αντίλαλος:
"Ως πότε, παλληκάρια!"
και μύριοι αϊτοί Δικέφαλοι φτερούγισαν
από σπαθιών θηκάρια.