Τι να `γιναν τα πρόσωπά μας;
Τι να `γιναν τα φιλιά μας;
Πού να `ναι τάχα το χρυσάφι των ωρών
που θα κυλήσουν οι μνήμες;
Μήπως εφύτρωσε στο κλεισμένο στόμα
ένα κίτρινο σπαρτολούλουδο;
Ποια πένθιμα πουλιά μιας θύελλας
ποια τρομερά παραπετάσματα
μας κυνηγούν ακόμα;

Στου ύπνου σου τη σημαία
γέρνει το σήμαντρο μιας ανεμώνας.
Πράσινα αστέρια πέφτουνε στη θάλασσα
ν’ αυτοκτονήσουν.
Ο γυάλινος φόβος
παραμονεύει μέσα στις φλέβες μας.
Το αίμα σου έγινε ιώδιο
και χρωματίζει
το χειμερινό τζάμι της απουσίας σου.

Στην αίθουσα των πάγων
χορεύουν οι κρίνοι.
Στους ατλαζένιους ανέμους
είναι κρυμμένοι κατάφωτοι καβαλάρηδες,
που μυρίζουν γιασεμί και όνειρο.

Ένα κορίτσι τρομαγμένο
αναλύθηκε σε μουσική.
Ένα βλέφαρο ετοιμοθάνατο
δε θα φτάσει την άνοιξή του.
Ο ουρανός κηδεύει
τις πεθαμένες κούκλες του.

Μια θύμηση από νάρδους και τέφρα
δένει τα χέρια της τρυφερής ζωής μας.
Γιατί σωπαίνουν τα κοχύλια;
Γιατί δεν τραγουδάνε τα παιδιά;
Τα ζωα τ’ αφανίσαμε και τα φυτά.
Οι γυναίκες μας φόρεσαν όλα τα δάκρυα
κι όλα τα φώτα λησμονήθηκαν
στο κοιμητήριο της πάχνης.

Φωνή δική μου,
παντοτινή μου φίλη,
που βγαίνεις απ’ την πέτρα
κι έχεις επάνω σου τρία γαρούφαλα
και τρεις λαβωματιές,
ντυμένη με τους καπνούς της νοσταλγίας μου,
θαμμένη μες στον άνεμο του νότου,
ναρκωμένη ανταύγεια των αηδονιών,

αναμμένη φλογέρα
στα χείλη του ύπνου,
του χιονιού,
της νωπής αθωότητας,
της χλόης κάτω απ’ τα καινούργια στάχυα,
στα χείλη του καιρού
με τα κόκκινα χρώματα.