Επάλαιψες, παιδάκι αγαπημένο,
με το σκληρό το Χάρο σα λιοντάρι
βλαστάρι θαλερά κι ολανθισμένο,
με του βοριά τη λύσσα σαν πρινάρι.

Κ’ έπεσες... αχ! Στην πάλη νικημένο
ο θάνατος για δόξα του ας το πάρει!
Είν’ ειρωνεία ο βίος μας... και ξένο
είν’ ό,τι ωραίο ζει στη γη για χάρη.

Τα ολόφωτά σου μάτια θα θυμούνται
οι δυστυχείς γονείς σου για λαχτάρα!
Κι’ αν εις τον ύπνο κάποτε ευτυχείς

τα ιδούν, σε νέα θα βρεθούν τρομάρα
ξυπνώντας στο σκοτάδι της ζωής,
που το γλυκό τους φως θε να στερούνται

και συ τραγούδι μαύρο, απελπισμένο,
στον κόσμο τι ζητείς;
-Δάκρ’ είμαι εγώ θερμό κ’ αγαπημένο
οδύνη της ψυχής,
στάλα δροσιάς σε τάφου λουλουδάκι
άχαρο "χαίρε"...τελευταίο φιλάκι...