Πώς τ’ αγαπώ το περιβόλι
σ’ αυτή του τη στερνή χαρά
και, μες στην όψιμή τους σκόλη,
λάμψεις, λουλούδια και νερά!

Στο κίτρινο το καλοκαίρι,
που αρνιέται ακόμα να σωθεί,
οι αύρες σιγούν — και το παρτέρι
κι’ αποθυμά να ονειρευθεί.

Του φύλλου η μοίρα δε στενάζει
και των νερών η μουσική
το παραμίλημά του βγάζει
κάποιο κλωνάρι εδώ κι’ εκεί.

Τις νύχτες, που αφουγκράζεται όλη
η αλαφροΐσκιωτη εξοχή,
με σέρνει αυτό το περιβόλι
κ’ η εκστατική του η προσευχή.

Τότες ξεχνιούμαι εμπρός στο θάμα,
—στων άσπρων κρίνων το Χορό:
Στέκουν, σε κάποια Νύμφη τάμα,
βαθιά στου κήπου το ιερό.

Στη μελαγχολική τους χάρη
κρεμούν κλωνάρια λυγερά,
γύρω απ’ τ’ ασάλευτο φεγγάρι
σπαρμένο μέσα στα νερά.

Τ’ άστρα αγαπούν τέτοια γαλήνη,
τα όνειρα τόση λησμονιά
μάτια δεν έχουν τόση ειρήνη
και χιόνια τόση παγωνιά...

Μιαν ώρα χθες, με λίγα αστέρια,
με το φεγγάρι τ’ αγαθό,
εσταύρωσα άθελα τα χέρια,
σαν για να τους προσευχηθώ.