Ω τρυφερώτατ’ Έρωτα,
γλυκύ ψυχής μου πάθος,
θνητός δεν έχει λάθος
εσέ να προσκυνάει.

Εσύ στιγμή να λείψεις,
μαραίνεται όλη η φύση,
νεκρώνει πάσα χτίση,
το παν διαλυέται, σβυεί.

Το δυνατό σου χέρι
νομοθετάει, μορφώνει,
τον κόσμον εμψυχώνει,
κινεί και κυβερνάει.

Εσύ `σαι που λαμπρύνεις
των ουρανών τους θόλους
με τους αχτινοβόλους
αστέρες φωτεινούς.

Της θάλασσας τα βάθη
μακριά ωχ τ’ εσέ δε μνήσκουν
και οι στεριές ευρίσκουν
ζωής αναπνοή.

Οχ τ’ εσέν’ της γης η όψη
παντού κατοικημένη,
βλαστίζει στολισμένη
με λογιαστή θωριά.

Τα πάντα ζιούν και είναι
στη δύναμή σου μόνη
κι ο κόσμος ξανανειώνει
με κύκλο σταθερό.

Στην προσταγή σου νιώθει
μαλακωμένο στήθος,
τ’ ανήμερό της ήθος
η Τίγρη απαρατάει.

Τ’ αρπαχτικό Γεράκι,
το αθώο Περιστέρι,
με το γλυκό τους ταίρι
συζιούν μες στη φωλιά.

Του Έρωτα η φλόγα
είναι παντού χυμένη
κι η φύση ερωτεμένη
τον Έρωτα αντηχάει.

Ω τρυφερώτατ’ Έρωτα,
της φύσης όλης πάθος,
θνητός δεν έχει λάθος
εσέ να προσκυνεί.