Σε γάμον άρχοντας προσκαλεσμένος
ο Νούλης βρίσκονταν απελπισμένος,
τι δε εγένονταν να καταφθάσουν
σκουτιά ολοκαίνουργια να του ετοιμάσουν.
Να πει δεν έστεργε, καθώς φορούσε,
κι απαρηγόρητος εβλαστημούσε.

Του λέγει φίλος του: "Και τις η χρεία
να καταθλίβεσαι χωρίς αιτία;"
Μήγαρ είν’ άφευκτο ν’ αντραλωθούμε,
εκεί γιορτιάτικοι για να φανούμε;
Παρόμοιες πρόληψες για τα στολίδια
μικρών κι ανηλίκων ανθρώπων ίδια.
Κι εγώ ξεκίνησα με τα παλιά μου,
μηδέ καν διάλεξα τα πλιο καλάμου".
Ο φίλος πάσκαγε με λόγου κρίση
τον ισχυρόγνωμο να καταπείσει.
Χαμένα απόσταινε τον λάρυγγά του.
Εκείνος ήθελε τη φορεσιά του!

Κριτή με ζήτησαν ν'αποφασίσω,
τη γνώμη μου έδωσα, χωρίς ν'αργήσω.
Και προς τον σύμβουλο ευθύς τηρώντας,
παρόμοια εμίλησα χαμογελώντας:
"Κραίνεις εξαίρετα η αφεντιά σου.
Μόν’ ένα δίκιο του καλοστοχάσου.
Αν πάει αστόλιστος και δε φαντάξει,
ποιος τον στοχάζεται να τον κοιτάξει;"