Άνθρωπος ήταν κι ο Χριστός,
θνητός μ’ οστά και σάρκα,
πανέξυπνος και δίκαιος
μα βάδιζε στα άκρα.

Τον είδανε οι άρχοντες
κι οι τότε βασιλιάδες,
βάλαν σοφούς και σοφιστές
να γράψουνε φυλλάδες.

Να βρούνε τρόπο που άλλονε
να μην μπορούν να βάλουν
στη θέση του οδηγητή,
όταν αυτόν τον βγάλουν.

Και βρήκαν τρόπον έξυπνο
το θέμα αυτό να λήξει,
και φράξανε τον ποταμό
πού `μελλε να τους πνίξει.

Στην κορυφή του Γολγοθά
βαρύ σταυρό του στήσαν,
τον βάλαν τον σταυρώσανε
κι απέ τον αναστήσαν.

Αν όμως τον σταυρώνανε
και δεν τον ανασταίναν,
εκείνο που επέτυχαν
δε θα το πετυχαίναν.

Για θα `ψαχναν οι οπαδοί
στη γη την ευτυχία,
και θα `χαναν οι άρχοντες
κάθε κυριαρχία.

Κι έτσι αψηλά στους ουρανούς
τους έβαλαν να ψάχνουν,
και τις δουλειές τους όμορφα
και άνετα να κάνουν.

Και από τότε όλοι οι πιστοί
ζητούν την ευτυχία
στους ουρανούς και καρτερούν
Δευτέρα Παρουσία.