Είχες μέσα στα μάτια σου
μιαν αστραπή από τους ανέμους
και στην καρδιά σου μιαν άγρια φλόγα
που έλεγες δεν ήταν ποτέ να σβήσει
και στα μάτια σου μέσα μια πράσινη θάλασσα
την αγριεμένη θάλασσα του νησιού μας
να δέχεται καταιγίδες
και στην καρδιά σου μια παράφορη άνοιξη τροπική
μ’ ένα λευκό περιστέρι τρομαγμένο
κ’ έν’ αταξίδευτο χελιδονακι του Θεού.

Είχες μέσα στα μάτια σου τις Κυριακές
σαν χτυπά η καμπάνα στο άσπρο εκκλησάκι
στην αψηλή πλαγιά του χωριού
και ξεκινούν οι ξωμάχοι για τη λειτουργία.

Kαι στην καρδιά σου μιαν αγάπη καθάρια
σαν την πρώτην ώρα της χαραυγής
στα κατάξερα βράχια
της γυμνής εξοχής μας.

Είχες μέσα στα μάτια σου
έναν κόσμον ολάκερο τα όνειρά μας.
Εκεί χορεύουν στις ακρογιαλιές
τυλιγμένοι αρμυρά φύκια.
Αρχαγγελικοί έφηβοι και κοπέλες αέρινες
ανάβουν φωτιές κοσμογονικές
και περπατούν στις φωτιές και πηδούν και σκληρίζουν
και τραγουδούν περήφανα τραγούδια προγονικά:
K’ οι θάλασσες και τα βουνά
κ’ οι θάλασσες και τα βουνά
κ’ οι θάλασσες και τα βουνά μια μέρα...
Ωχ! Μωρέ και πλάνταξε η καρδιά
έρμη καρδιά βιγλάτορας του Χάρου.

Είχες μες στην καρδιά σου
ένα κόσμον ολάκερο τα όνειρά μας.
Εκεί πίνουν και μπερμπαντεύουν και βλασφημούν
και ξεκινούν μεθυσμένοι
να σφάξουν χίλια πρόβατα χίλιες κοπέλες να φιλήσουν
να ξεγελάσουν και τον Χάροντα με το ρακί και το τραγούδι.
Εκεί ζωνονται τ’ άρματα και κλέφτες ξενυχτούνε.
Aχ! Κι από κορφή σ’ άλλην κορφή σαν σταυραητοί πετούνε.

Είχες μέσα στα μάτια σου
μιαν αστραπή από τον άνεμο της πατρίδας
και στην καρδιά σου μιαν άγρια φλόγα
κ’ έλεγες δεν ήταν να σβήσει ποτέ.