Τι νόσος
τα μάτια σου να βλέπουν περιβόλια
και να μη φτεροκοπάν

τα γόνατα τα πριν τρεμάμενα
τις γόησσες ν’ αντικρίζουνε
με ήπιο πένθος

εκεί που η θάλασσα μεσημεριάζει μες στο ασημί
εσύ να τηνε λες
νομίσματα

να `χει στο στρώμα σου κάθε κορμί
τη γεύση συννεφιάς

κι η συννεφιά να μοιάζει σαν ν’ ανήκει
στη μέρα και στη νύχτα το ίδιο.

Θα `πιαν πολύ τα αισθήματα χτες βράδυ
και κοιμούνται.