Αυτή η ξαφνική ρωγμή στον ουρανό
η απειλητική εμφάνιση της φύσης
με έσπρωχναν στην ευφυΐα.

Το σώμα αδυνατεί να πει
ο πόθος διατρέχει τις κνήμες
η νύχτα αγαπά χωρίς λεπτομέρειες.

Γυμνώνομαι με τρόπο θανάτου
ορκίζομαι να συνεχίσω να αγωνιώ
με το χέρι οπλισμένο λέξεις.

κι όμως, το ποίημα δεν είναι από λέξεις
είναι από διάστημα βουβό, καθώς χάνεται
στο βάθος αυτής της εικόνας
που είχε κιόλας αλλάξει σε ά ν ο ι ξ η.