Αν μέσα μου μπορούσε να μ’ αγγίσει
το χέρι σου, δε θα `βρισκε παρά
βαθιές πληγές μονάχα και φτερά
σπασμένα που μια άλλη είχαν φτερουγίσει

(πότε; Σχεδόν λησμόνησα...), φορά.
Μα πιο πολύ αν δυνόταν να βυθίσει
το χέρι σου, ως τα βάθη αυτά, που η φύση
πλάθεται ακόμη, στην ιερή πυρά

της ύπαρξης, θα `νιωθες βαθιά φρίκη,
γιατί ένα ακατονόμαστο κενό
θανάσιμης σιωπής, που να σου ανήκει

θα `βρισκες. Κι αν εννοήσεις πως πονώ
τόσο για σε, τύψη να μη σου γίνει:
Ο πόνος μου έχει δώσει την ειρήνη.