Γυναίκα, λέω να βάλουμε κι ένα βαρέλι με κρασί,
που το χειμώνα θα `ρχονται κι οι φίλοι μας να πιούνε.
Στο υπόγειο `ναν το βάλουμε με τη δροσιά την περισσή,
να `ναι από κέδρο οι ντούγιες του και να μοσκοβολούνε.

Απ’ τη Νεμέα θα φέρουμε μούστο θυμώδη και ξανθό
σαν το λιοντάρι του Ηρακλή, που θα `χει την ορμή του.
Ανήμερα τ’ Αη-Δημητριού (και με τον Άγιο βοηθό),
θ’ ανοίξουμε τον πείρο του να πιούμε την ψυχή του!

Τη νύχτα, που τα κούτσουρα θα καιν’ στο παραγώνι,
τα κάστανα θα ψήνονται στη θράκα από τη χώρα,
με ρούχα ογρά, που θα μυρίζουν άνεμο και χιόνι,
θα `ρχονται οι πίλοι μας πιστοί, καλόβολοι, όπως τώρα.

Μέσα στο σπίτι το ζεστό θα λάμπουν τα ποτήρια,
τα λόγια θα `ναι της καρδιάς και της φιλίας σπονδές
και γύρω, πίσω απ’ τα κλειστά του κήπου παραθύρια,
βουβοί οι θεοί μας θ’ αγρυπνούν με τις σκιές...

Γι’ αυτό σου λέω να βάλουμε κι ένα βαρέλι με κρασί
γλυκόπιοτο, αρετσίνωτο, φερμένο απ’ τη Νεμέα,
για το χειμώνα το σκληρό, που `ρχεται φέρνοντας μαζί
την πίκρα, την ανάμνηση και την κακήν ιδέα.