Τον φιλούσαν κ’ έκλαιγαν. Να μην τους ξεχάσει
του `λεγαν, κ’ είναι στερνός. Τα καμώματα
του μεγάλου, μην τα ματαδούνε.
Ανέβηκε κ’ έγυρε στην κουπαστή. Η ματιά του
στα χείλη τους οι ματιές τους, στα χείλη του.

Εδώ, π’ ακούς τα δέντρα να μεγαλώνουν,
πόσο γρήγορα κυρτώνει ο άνθρωπος.