Πρόβαλες σαν η χαραυγή, δειλή και ξαναμμένη,
στην κλίνη με βαφιόφυλλα και σμύρνα μυρωμένη,
που θυμιατήρια ξωτικά την είχαν θυμιατίσει
κι ανθόνερα την έρανε μια ξορκισμένη βρύση
κι εί: "Ω μάγε νικητή, την σκλάβα σου λυπήσου
και πάρε την αγάπη μου, μα δώσ’ μου το φιλί σου,
γιατί κοντά σου με τραβάει σα δίχτυ και με ζωνει
κάτι που η μέρα μάχεται κι η νύχτα ξεδιπλώνει!"

-Νυφούλα αλαφροΐσκιωτη, μα ισκιοδεμένη τώρα,
θυμάσαι τ’ ανευλόγητα πρωτανθισμένα δώρα,
που στόλισα τα στήθια σου μ’ αυτά και την ποδιά σου;
Μα σαν επήρα τους ανθούς κι εγώ της παρθενιάς σου
στο μυστικό ξεφάντωμα και στ’ άγριο πανηγύρι,
όπου άμεστη μου καλαμιά, μονάχη σ’ είχα σύρει
ξάφνου μια νύχτα που βαθιά την έπνιγε φοβέρα,
ο Αυγερινός και τρόμος μου πριν ροβολήσει πέρα
και πριν λαλήσει ο πετεινός οχτρός και κυνηγός μου,
σ’ έβγαλα από τ’ ονείρεμα του ερωτικού σου κόσμου
κι ενώ τα μάτια σου άνοιγες τρελά κι αλαφιασμένα,
λογι’ άπονα σου μίλησα στα λιόκρινα ριγμένα
κι είπα σου: "Αγουροξύπνητη, τον ύπνο θα χορτάσεις
σαν έρθει ο ήλιος να χαρεί την αγκαλιά της πλάσης,
μα τώρα που τα μάτια μου ξανοίγουν στο σκοτάδι
χίλια αδερφά μου πνέματα σταλμέν’ από τον Άδη,
που κι η καρδιά μου ακοίμητη βροντάει και δε χορταίνει
να νιώθει εσένα, αγάπη μου, χλωμή κι αρρωστημένη
σαν το φεγγάρι το στερνό, που αγάλια το μαραίνει
η νύχτα, λάμια αλάνισσα, τρελή και μεθυσμένη
τώρα θ’ ακούσεις τη φρικτή σου μοίρα και μη τρέμεις,
τι σου την έκλωθα καιρούς στον κύκλο της ανέμης:
Εγώ είμαι ο Αστραπόμορφος, που λεν τα παραμύθια
πως μ’ έσπειρε η μάνα μου σ’ ενός γίγαντα στήθια.
Κι αυτός μ’ ανάστησε θεότρανον και μου `πεν, ο γονιός μου,
ο Έλυμπος ο γίγαντας και βσιλιάς του κόσμου,
να `χω ως τα σύννεφα ψηλό το μέτωπο και κάτου
ν’ αντιστυλώνομαι βαρύς στη ρίζα του θανάτου!
Και μου `πε: "Να `ναι χαλασμός το μίσος κι η φιλιά σου,
ω να σε φάγω η ώρα σου, καλή μου κι ετοιμάσου".