Αίφνης προβάλλει ένας κόσμος σχεδόν αόρατος
πιτσιλισμένος με άχρωμους στις κεντρικές αρτηρίες οδοιπόρους.
Αυτόν τον κόσμο η μαυρόασπρη ποίηση
ενίοτε τον φορτίζει με την βραχνή μυστικοπάθεια ενός ταμπεραμέντου
πονεμένου.

Του χαρίζει τον αλύγιστο χαρακτήρα αρχαιόπρεπης φωταψίας μαρμάρου
τον συνθλίβει με τα κέρατα ενός ταύρου φρενιασμένου στην ταυρομαχία ενός ματωμένου δειλινού
τον φορτσάρει με ροκάδικο παραλήρημα και στρυφνό κορακίστικο κουρνιαχτό
του προμηθεύει μια κουστωδία ανταρτών για εφόδους στα ανοχύρωτα Χειμερινά Ανάκτορα.
Τον πλάθει κρύφιο δέρας ενός μοναχικού κόσμου που τον ρυπαίνει η μονοχρωμία
τον ξεζουμίζει δυνατά από το λαδερό ψέμα και την γαλακτερή του αδημονία.
Κοντολογίς τον ανάβει και τον σβήνει σαν ολονύχτιο συγκερασμό ρεκλάμας
ντουμανιασμένου από φίνο χορταράκι λούμπεν χαμαιτυπείου.