Άστεγη παραμένει ακόμα
εκείνη η μπλούζα σου η φαρδιά η πολυφορεμένη
που κάποτε ερωτικά στο κορμί σου κατοικούσε
ανίδεη για όρους, συμβόλαια και εξώσεις
από τα πάθη σου πιο δυνατή
απ’ την αγάπη σου πιο ξεθωριασμένη...
Αμήχανα τώρα σε μιαν άκρη
σαν από το τίποτα κρεμασμένη γερά
τον ισχυρό εγωισμό σου να μου επιβεβαιώνει
στέκεται και με παρακολουθεί
από μπροστά της να περνώ, να έρχομαι, να φεύγω
και νέα σου παλιά να έχω μόνο να της δώσω...
Να είσαι καλά ή μήπως
καινούργιο ρεύμα ερωσφόρο σε παρέσυρε στο διάβα του
και σ’ ένα θαύμα αλλοτινό σε πάει να σε εκβάλει;
Να είσαι καλά και πώς δικαιολογείς
τόση ασύσπαστη σιωπή εδώ να επιβάλλεις;
Αλήθεια, πώς γλίστρησε εκείνος ο καιρός
που ευτυχισμένα στον ιδρώτα σου κολλούσε
σαν κάτι από το δέρμα σου να ήταν
-κομμάτι αναπόσπαστο της ύπαρξής σου όλης...
Κάπως έτσι, φαντάζομαι, θα κλαίνε

και τα φτερά των αγγέλων που ζωγραφίζαμε παιδιά
πάνω στης προεγχειρητικής μας αγωγής τα τετράδια
χωρίς τον πολυπόθητο ουρανό τους.
Να ήξερες σε πόση ατυχία
σαν άδικος κριτής την καταδίκασες
-μόνη κι αχρείαστη βαριά
χωρίς εκείνο το παράξενα εφηβικό το άρωμά σου
που τότε γέμιζε σεντόνια, μαξιλάρια και μνήμες και στιγμές
και αβίαστα στα μέσα μου κυλούσε
σα να `ταν στέγη προσευχής κι αγαπημένο χάδι
που πιάνει του πόνου τη φορά
κι από εσένα μακριά την προσανατολίζει...
Και συγκρατούμαι μπροστά της και αποφεύγω να την κοιτώ
γιατί δεν πρέπει πια να υποψιαστεί
πώς η απαστράπτουσα η απουσία σου
αδιανόητα εξακολουθεί το βλέμμα να θολώνει...
Πίστεψέ με –πολλές φορές το σκέφτηκα
την δυσκολία της να επιδιορθώσω
μα έλα που τόσο πολύ την λυπάμαι
έτσι μονοκόμματα που τρέμουν οι ραφές της
κάθε φορά πού για μεταποίηση της συζητώ
και τρέχει καταπάνω μου ατάκτως ερριμμένη
την σημασία σου να προσπαθεί για να την σώσει
φαρδιά και άστεγη –στο πνεύμα της εποχής

όπως εμμένει αμετάπειστα να είναι...