Είναι ώραι, στιγμή Παραδείσου,
ότε φάσματα παύουν θολά,
και τα πάντα θεάται καλά
η ψυχή σου.

Φεύγει τότε ο νους και η κρίσις
η καρδία γλυκύθυμος ζει,
και μ’ αυτήν εορτάζει μαζί
όλ’ η Φύσις.

Πλημμυρίς αισθημάτων ωραίων
αναπάλλει το στήθος γλυκύ,
και καλείσαι και είσαι εκεί
Ανακρέων.

Η νεότης λαμπρά σε ποτίζει
θείον νέκταρ αφάτου χαράς,
και των πόθων ευώδης βορράς
παιανίζει.

Η ψυχή αναλύετ’ εις μύρον,
και θάνατους, θεούς λησμονείς,
και μεθύσκεις εντός ηδονής
ως ονείρων.

Σταματά η ζωή παραφόρως
ευθυμούσα φαιδρά, ως εύρων
σταματά προσχαρής θησαυρόν
οδοιπόρος.

Πλην πριν έτι καλώς εννοήσω
ότι έχαιρον, φεύγ’ η χαρά!
Φευ! καθώς αστραπή τις περά...
Πώς θα ζήσω;

Η χαρά μας εδώ η βραχεία
αντανάκλασις είναι αυτής,
ην συ άνω, Θεέ μου, κρατείς;
Φαντασία...

Την χαράν — θεωρώ ειρωνείαν
μετά μέλιτος γεύσιν πολλήν
τα λοιπά ανευρίσκεις χολήν
και ανίαν.