Μόλις άναψα το τσιγάρο
η νοσταλγία πήρε σχήμα καπνού
κι αναρριχήθηκε στη σκέψη μου
σαν φαντασμαγορικό κατάλοιπο
μιας μνήμης που ήδη βούλιαξε
στα παράσιτα της νυχτερινής σιωπής.

Μέσα από τις ρίζες του καπνού
μ’ ένα τενεκεδάκι φως είχα ξεθάψει
εκείνο το παλιό ποδήλατο
με τα σκασμένα λάστιχα
που τροχιοδρόμησε στο άπειρο
μιας εφηβικής κατάρρευσης.

Εκείνο το σκουριασμένο παιχνίδι
που κόλλησε στη ρίζα του δέντρου
σαν διχασμένο πατρογονικό κειμήλιο.

Εκείνη την βροχή που μούσκεψε
όλα τα κρυμμένα βιβλία της σοφίτας
σβήνοντας από την ράχη του χρόνου
τα ένοχα παιδικά μου ανομήματα.

Μες στον καπνό διαμελίζω κουβέντες
μοντάρω με βία τη λέξη "θυμάμαι"
χαράζω στο βλέμμα μου την υγρή ηδυπάθεια
που πότισαν στο δέρμα μου οι αγριοροδιές
και ξεκινάω ξανά ξέπνοος και ξαναμμένος
την ρότα της ανεπίστροφης φυγής
βυθισμένος στο απεμπολημένο στη μνήμη
ακωδικοποίητο της λήθης αμάλγαμα.