I.
Συναυλία τις με φθάνει, αρμονία γλυκυτάτη...
Κεφαλάς παιδίων βλέπω, βλέπω οίκημα σχολείου...
Της αμάξης σου τον δρόμον, αγαθέ μου φίλε, κράτει
ω, μαγεύει την ψυχήν μου το σχολείον του χωρίου!

Συναισθάνομαι βαθείας και γλυκείας συγκινήσεις,
όταν βλέπω τα παιδία, τας πληθύας του σχολείου...
Μη μαγεύομαι διότι μ’ έρχονται αι αναμνήσεις
της μικράς μου αλφαβήτου και του αγνοτάτου βίου;

Είν’ αυτό και μόνον; Όχι όπου αν σας διακρίνει,
αν μικρά μου μετά πόθου η ψυχή μου σας θωπεύει,
εις χρυσών ελπίδων κόσμον ομού αύτη ένθους κλίνει.
Και ιδού υμών η θέα διατί εμέ μαγεύει.

II.
Μετ’ ολίγους έτι χρόνους τα πτωχά αυτά παιδία
εις τον δύσζηλον αγώνα της ζωής θ’ αποδυθώσι,
άλλα θέλει αμειλίχως αφανίσ’ η δυστυχία,
άλλα θέλει χρυσή μοίρα και νεότης στεφανώσει.

Εάν σήμερον το ράκος και το δάκρ’ είναι στολή των,
ποίος αύριον γνωρίζει, εκ του κύκλου των ωραίος
μη φανεί τις αίφνης ήρως, στρατηγός των ανικήτων,
δάφνη του μικρού χωρίου, της Ελλάδος όλης κλέος;

Ποίος αύριον γνωρίζει εκ της χαρωπής πληθύος,
ήτις σήμερον ευφώνως ατακτεί, σκιρτά, μανθάνει,
μη αν αίφνης ανατείλει νους διάφωτος και Θείος
άστρον της καλής Ελλάδος, χρυσού μέλλοντος σκαπάνη;

Θάρρος, φίλοι μου ο κόσμος είναι μοίρα των κρειττόνων
κ’ ήρχισαν πολλάκις ούτοι την ζωήν των ρακενδύται...
Αύριον οι άνδρες όλοι κλίνουσι δια τον χρόνον
κ’ η πατρίς αυτής ηγέτας καλεί σας. Ετοιμασθείτε!

III.
Ο Θεός γλυκύς φρουρός της, ο Θεός να ευλογήσει
την καρδίαν, ήτις ήλθεν ως ηγέτης του σχολείου
και φωτίζει τα παιδία και ως όρνις περιπτύσσει.
- Πώς λατρεύει η ψυχή μου το σχολείον του χωρίου!