Τέσσερις με πέντε το απόγευμα στα χείλη της με φέρνει η λησμονιά.
Ανάβει έναν δίφθογγο και η ζωή μου ξεκινά να τελειώνει.
Από τον ουρανίσκο της ακούγεται η ωδή : «Μελέτησα προκλασσικούς
και έπαψα να στέκω. Κλείστηκα μέσα σε πάρκα να ακούσω τους νεκρούς,
έθρεψα σκοτεινά σκυλιά εξαπολύοντάς τα στις καμάρες έγινα μάγισσα
για μιαν εσπέρα και πήραν κλίση οι ποταμοί μα δεν κατέβηκαν νερά.
Γι αυτό καπνίζω συνεχώς στο ύπαρ του ήπατος,
τις αυταπάτες για τον ένδοξο Aνάχαρσι.