Παρήλθον ημέραι και χρόνοι μεγάλοι,
εις βάτους επνίγη το εύβοτρυ κλήμα,
η κόμη γονέων σεπτών ελευκάνθη
και μείρακες ήδη τα βρέφη θα είναι
αφ’ ότου της ξένης η άλμη μας ζει.

Ο ναύτης με μόχθους ιθύνων το σκάφος
εν μέσω λαιλάπων κι εν μέσω θηρίων,
ο πλάνης περώντων ερήμων τα πλάτη,
προς τ’ άστρα το βλέμμα ποσάκις εγείρει
ποθών να εικάσει την πάτριον γην!...

Ω, πότε θα ρίψει αγκύρας το πλοίον
εν μέσω λιμένος φιλτάτης πατρίδος;
Ω, πότε θα κλίνεο ο ναύτης τα στέρνα
εν μέσω αγκάλης μνηστήης ερωμένης;
Βοήθει τους άνδρας ναυτίλους, Βορρά!

Εκεί εις εκάστου καλύβην πατρώαν,
εκεί εις εστίας φαιδράν λαμπηδόνα,
ή όπου το κύμα εκπνέει, την δείλην
συνέρχεται όλος ο οίκος ευχέτης
και κλαίει απόντας γονείς, αδελφούς.

Α, τις εορτή και φιλήματα ποία,
οπόταν το φίλτατον έδαφος φθάσεις,
εκεί όπου πρώτον τον ήλιον είδες
και φθίνει το στηθος πίστης σου συνεύνου
κι υγραίνεται τ’ όμμα μητρός γηραιάς!...