1.
ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ βρίσκει κανείς καθετί που υφαρπάχθηκε
Από την άυλη λαίλαπα της κλυδωνιστικής σαγήνης του έρωτα
Ποτέ δεν κατάλαβα πως και γιατί τα λουλουδόπληκτα όντα
Τριζοβολούν στη χόβολη του χρόνου με ματαιόπονα κηρύγματα
Πως και γιατί πλέκουν κουρελούδες με τα αιώνια σύμβολα
Και πως αναστενάρηδες ποδοκροτούν μες στα σβησμένα κάρβουνα
Πως και γιατί οι μηδαμινές αλήθειες καμώνονται τις ανυπέρβλητες αξίες
Και τα ερωτύλα μωρά πλέκουν τα χεράκια τους σε υγρά χαμαιτυπεία
Φυσώντας βασανάκια στην οπιούχο καπνοσύριγγα
Πως και γιατί άρρενες και θήλεα μεθούν με των θεών το βαρελίσιο ξύδι
Κι όταν ξυπνούν το μόνο μεγαλείο π’ αντικρίζουν στην βρωμοπαράγκα τους
Είναι παστό χοιρινό, εντόσθια πουλερικών και χωριάτικα λουκάνικα.

2.
Στον πόλεμο θα στοιχηθώ πίσω από ποιητικές μεραρχίες
Για να μεταλαμπαδεύσω στα φριχτά πεδία των μαχών
Την τραβεστί φαντασία των φριχτών υπερρεαλιστών
Και μες στη φασαρία και το κακό των εκρηκτικών
Θα φορτώσω το κεφάλι μου με ψυχεδελική εγωπάθεια
Κι όταν γύρω μου θα πέφτουν χιλιάδες κορμιά και τα αίματα
Θα `χουν λεκιάσει και το τελευταίο μου ασπρόρουχο
Θ’ αφήσω την έμπνευσή μου να καλπάσει απτόητη πάνω από
τουμπανιασμένα πτώματα και
Καθώς θα γνέφω στον άνεμο να τρέξει μαζί μου στα παρδαλά χαρακώματα
Θα κλείσω τις ηρωικές σελίδες της Ιστορίας μ’ ένα μπριόζικο έπος.

3.
Η ΕΠΟΧΗ είναι κακόκαρδη και μίζερη
Τα σπλάγχνα της έχουν σαπίσει από
Την οξύμωρη διαύγεια ηλιακού κυκλώνα
Αυτήν που ο κάθε γαλαντόμος ριζοσπάστης
Αποκαλεί τρομάρα του σαστιμάρα των καιρών
Ή ο κάθε συντριμμένος ποιητής στομφώδικα
υπαρξιακό αδιέξοδο
Ο επαρχιώτης πολιτικός κρίσιμος κατάστασις
Και η πουτάνα άστα βράστα.

4.
Τρέχω στους στίβους με κείνη τη χιλιάρα που μου χάρισε ο θεός
Και ξεχνάω πως πάνω μου η μοίρα χάραξε ερωτηματικά
Και με σκαιότητα πρωτάκουστη με απέπεμψε από γιορτές και παρελάσεις
Κάποτε εγώ ήμουν το άλφα και το ωμέγα της αποκοτιάς
Και με κάθε μου στροβιλισμό έσπερνα τρόμο στα Βαλκάνια
Μην με κοιτάτε τώρα που δεν έχω που την κεφαλή κλίναι
Κάποτε είχα κράση ρωμαλέα και κεφαλή και κλίνη.