Ασυνεπής ο θάνατος να ήταν...
Να μη σε μάζευε νωρίς απ’ τις αλάνες.
Την ώρα εκείνη την στερνή να μη σε έπαιρνε
που ζύγιζες στα εφηβικά τα χέρια σου
ενός παράλογου έρωτος το καθαρό το βάρος.
Να μη σε έβρισκε ασήμαντο, σκυφτό
από τους κήπους τών λυγμών να κόβεις παπαρούνες.
Όρθιος να ήσουν και τυφλός
στην έξοδο κινδύνου να περίμενες
χωρίς θυμό, χωρίς γιατί με σαπισμένες τις ελπίδες.
ασυνεπής ο θάνατος και το μαζί να μην αργούσε...
Γι’ αυτήν την άσπονδη τη φρίκη
που το ποτέ ξανά απ’ τα μαλλιά το σέρνει
ανυποψίαστα μακάρι και να ζούσες.
Την πιο γεμάτη σου στιγμή να μη σημάδευε
και μ’ ένα ως εδώ πικρά την αποτελείωνε.
Σαν απόηχο ξερό να μη σε εγκατέλειπε
πάνω στο τραγούδι σου το πιο αγαπημένο.
Όχι. Στην απόγνωση να μην χρειαζόταν
τόσο τρυφερά να εντρυφήσεις.
Ασυνεπής ο θάνατος σαν καθυστερημένη άνοιξη να ήταν...

Στον φόβο του να μη λογοδοτούσες
από το όνειρο παιδί να μη σε σχόλαζε
να μη σε έσερνε μεσάνυχτα στο τέλος.
Τέτοια αποσύνθεση συναισθηματική με μιας να σταματούσε.
Έναν παραθαλάσσιο ουρανό μόνο ν’ ατένιζες
κι αυτόν με βεβαιότητα άσε με
παράδεισο αμφίβολο να σου τον πω
αφού τα λυπημένα σου φτερά
τόπο δεν βρήκαν ν’ απλωθούν και να πετάξουν.
Ασυνεπής ο θάνατος να ήταν...
Χαράματα να μη σε φώναζε με ασθενοφόρου σειρήνα
και σκουριασμένο αίμα στις φλέβες
σ’ αυτήν την άτυχη σκηνή
το όνομά σου το μικρό να το ξεχνούσε
να μην τον άκουγες, να γύριζες την πλάτη.
Ξημερώματα στον θεό να μη σε πήγαινε
που είναι κλειστά και δεν μιλούν τα παραμύθια
και μ’ ένα φύσημα απλό
ανοίγουνε διάπλατα οι κλειστοφοβικοί μας πόθοι.
Με σένα, τουλάχιστον, ο θάνατος
επιεικής ας ήταν...
Κι εσύ στο πλάι μου -εδώ
την προσοχή μου, όπως παλιά, να απαιτούσες.