Ζει πάντα η άδολη πηγή κι απλώνει τα νερά της,
τ’ ανάβρυτά της τα νερά, τ’ ακοίμητα και πλάνα,
σε κάθε ρίζα που διψάει και σπόρο που προσμένει
με σιγαλό κελάηδισμα περνάει και μουρμουρίζει
γύρω σ’ ανθούς, χλωμούς ανθούς, ισκιοθρεμμένους κρίνους
είτε γοργή και πρόσχαρη στο διάπλατο λαγκάδι
τρέχει να δείξει αταίριαστα τα κάλλη της τα μύρια
και βρέχει τα παρθενικά κι ωριόφαντά της δώρα
στους κλώνους των κυπαρισσιών, στα φύλλα των πλατάνων
ζει πάντ’ αθάνατη η πηγή, και πότε − ω τόλμη Θεία!
Παίρνει ένα δρόμο τ’ ουρανού, τον ήλιο ν’ αντικρίσει
πότε σε βάθη απάτητα γυρνάει και λαμπαδίζει.
Κ’ είν’ η θωριά της αστραπή και πέλαγο η φωνή της
που μανιασμένα κύματα φρυμάζουν στ’ άπλωμά του...
Ακούς τον ήχο που έρχεται, τη φλόγα που ανεβαίνει;
Θέ! Και ποτάμι αγνό, τρανό, βαθύ θα γίνει η βρύση
που κάθε βράχο και φραγή θα σύρει στην ορμή του,
και θ’ απλωθεί και θα χυθεί τον κόσμο να νικήσει!