Πες μου, συ, όψη μου γλυκιά, ψυχή που δε με νιώθεις
συ, που με χίλιες μαριολιές πικρές αγάπες κλώθεις.
Βαθιά με τρώγει ο πόνος σου κ’ η φλόγα με μαραίνει,
ο νους μου μες σε σύννεφα πυκνά κρυμμένος μένει
στην γην αφήνει χαμηλά το δειλιασμένο σώμα
και θέλει πέρα ν’ ανεβεί κι από τ’ αστέρι ακόμα.
Τ’ άπειρο χάος, άπειρος, να πάρει, συντροφιά του,
τα μάτια, ακίνητα, ποτέ να μη γυρίσει κάτου
να σβήσει, να λησμονηθεί, να λησμονήσει πάλι
λόγο πικρόν, παράπονο σκληρό για να μη βγάλει!

Σαν το πουλί τ’ αδύνατο, που μάχετ’ ολημέρα,
μάχεται να λευτερωθεί, να βγει, να φύγει πέρα,
στη φυλακή του απ’ άσπλαχνη κακή καρδιά κλεισμένο
πού ανήσυχο, ανημέρευτο, που αμίλητο, θλιμμένο
συχνοπετάει κι αν όμορφο να ειπεί ποτέ θελήσει
τραγούδι, σε λυπητερόν σκοπό θα το γυρίσει.
Όσες ημέρες διάβηκαν χρυσές τότε θα ψάλει
κι όσες περνούν αφώτιστες, κι αυτές θα κλάψει πάλι.
Τέτοιο κι εγώ, φτωχό πουλί, με τα φτερά κομμένα,
μ’ όσα του ονείρατα, όλα νεκρά σ’ εμένα,
νύχτα και μέρα δέρνομαι χωρίς ελπίδα, εμπρός σου
χωρίς ελπίδα σέρνομαι δεμένος στο πλευρό σου!
Πολλές φορές ο λογισμόσ μ’ αρπάζει φτερωμένος
πλάνος, από τον πόθο μου κι ο ίδιος πλανεμένος.
Μακριά `πό σε, σ’ απάτητο κι ουράνιο μονοπάτι,
που ενώ θαρρώ στ’ ονειρευτο πως οδηγάει παλάτι
Δροσιά της άσβυστης φωτιάς , της θάλασσας γαλήνη
ελπίδα μόνη κι υστερνή, ποΥ κάθ’ ελπίδα σβήνει,
εκείνο πάλι, με σκληρά γυρίσματα, κοντά σου,
με φέρνει να σ’ ακολουθώ, δούλος στα βήματα σου.
Όθε περνούσαμε μαζί τα δυο να με περάσει
κ’ ενώ γελούσε μια φορά, τώρα να κλαίει η πλάση
το μέρος που πρωτάναψες στα στηθη μου τη λαύρα,
τ’ άλλα σημάδια, που έλαμπαν και τώρα μοιάζουν μαύρα
να ειδώ, που της αγάπης μας τα περασμένα κλαίνε
κι όσα καθάρια χρώματα τις ομορφιές σου λένε,
να βλέπω εδώ τα χείλη σου κ’ εκείθε τα μαλλιά σου
και κάπου αλλού τα μάτια σου κι αλλού τη φορεσιά σου...
Κάθε πουλί σαν κελαδεί, κάθε νερό σαν πάει,
στολίδια να σου μαρτυρεί και χάρες να μετράει...
Όλες των φύλλων οι πνοές κι οι ψίθυροι του αέρα,
γεμάτη η φύσις από σε, γεμάτη να `ναι ως πέρα!

Πες μου, συ, όψη μου γλυκιά, ψυχή που δε με νιώθεις.
Συ, που με χίλιες μαριολιές πικρές αγάπες κλώθεις,
γιατί, κι αν θέλω, δεν μπορώ, χωρίς εσέ να ζήσω,
πικρά να σε καταρασθώ, σκληρά να σε μισήσω;
Πες μου αφού τόσα μυστικά κρατείς μες στην καρδιά σου...
Κάμε τη χάρη, που υστερνή ζητώ από σε, στοχάσου!