Σε αυτή τη στενή πραγματικότητα κλεισμένος
ποιο άλλο θέμα μου απομένει να εξαντλήσω
εκτός από εσένα;
Ασφυκτικά με κατοικείς και
ίσως τελικά να μη φταις εσύ
που απελπιστικά ομοιοκαταληκτείς
με την "απουσία".
Σε πετάω στους τοίχους
και μου ανοίγεις ρωγμές.
Σε λέξεις άγνωστες σε οργανώνω
και σε σκορπίζω πάνω σε χαρτιά.
Μέσα στα συρτάρια σε σπρώχνω
και τα κλειδιά καταπίνω.
Στην απομόνωση σε βάζω
και σε κόβω απ’ τις φωτογραφίες.
Στο σώμα μου
ακόμα προσπαθώ να ξεθωριάσω
τα ύστατα αποτυπώματα σου.
Με πόνο σε τραβώ από τις αναμνήσεις
και σε σκοτώνω.
Και στον ύπνο μου
σε φωνάζω "αγάπη μου".
Μα δεν υπήρχες.
Δεν υπάρχεις.
Και - κυρίως- δε σε χρειάζομαι.
Δε σε χρειάζομαι...
Και το ράγισμα της φωνής μου στο σημείο αυτό
υπ’ όψιν σου να μην το λάβεις.
Και ως αδυναμία
να μη μου το χρεώσεις.
Ένα αδέσποτο παιδί συλλογίστηκα
που μου φέρνει κάθε μέρα χαρτομάντιλα.
Δεν είμαι λυπημένος, λοιπόν, που φεύγεις.
Πώς θα μπορούσα, άλλωστε
αφού ποτέ δεν είχες έρθει;
Μια μέρα θα κυκλοφορώ με φτερά
από τα αποκόμματα των εφημερίδων
που έγραψαν για την ελευθερία
και θα ψάξω να σου μιλήσω
για την επικίνδυνη συνήθεια πού έχω
να ονειρεύομαι
ένα κίνητρο για τη ζωή
και μια υστεροφημία για τον θάνατο.
Μ’ ακούς;
Ή μήπως σκέπασαν τις αισθήσεις σου
οι σειρήνες των ασθενοφόρων;

Στο ιστορικό μου να διαγράψεις οριστικά
τη σκοτεινή ένδειξη
"Καταθλιπτικός".
Επιπόλαιη διάγνωση, βλέπεις.
με τούτο μονάχα να την αποκαταστήσεις:
"Ονειρόπληκτος".
Και με αποσιωπητικά να τη συνοδεύσεις.
Να μη στέκει εκεί έξω δίχως συντροφιά.
Σα να έχει - τάχα
και κάτι άλλο πάντα να σου πει.
Σε παρακαλώ...
Μη μ’ αφήνεις να ξεχάσω.