Μεστώναν οι πόθοι στα ολόθερμα στήθια τ’ αδιάφορου αγοριού
που γλυκοθωρούσε ένα κόσμο δικό του πλασμένο
και ζούσε προσμένοντας της μέρας τον ερχομό
που θα `βλεπε τον κόσμο του ζωντανεμένο.

Αργοκυλούσαν οι μέρες της ζωής του, και με μάτι
πικραμένο τώρα, μαύρο σύννεφο θωρεί να `ρχεται απ’ τα βάθη
του ροδογάλαζιου ουρανού αργό, αργό...

Αδύνατο όμως η απελπισιά στην ψυχή του να μπει,
αδύνατο να πιστέψει πώς σε λίγο θα βρει,
τον κόσμο του σε συντρίμμια, νεκρό...

Το μαύρο σύννεφο ξέσπασε σ’ άγρια μπόρα
κι’ αστροπελέκια σύντριψαν τα στεριοθέμελα παλάτια
που τα `χτιζε τ’ αδιάφορο αγόρι, όλα γενήκαν τώρα

στάχτες, αποκαΐδια, που τα θρηνούνε με πόνο μάτια,
μάτια που ξύπνησαν απ’ τον βαρύ τον ύπνο
κι’ είδαν τον χαλασμό, στ’ αλήθεια...

Αλίμονο. Χαθήκαν από τα ολόθερμα στήθια,
πόθοι, ελπίδες, όνειρα, χαρά...
Ω τ’ απρόσμενο ξύπνησμα από την ονειροφαντασία...