1.-
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΨΕΜΑΤΑ ειπώθηκαν πολλά
Τόσα που της αλήθειας ο βυθός με ψέματα
τον πυθμένα του επαναβυθίζει
Και του πυθμένα η άμμος μισοβύθιστη
με ορυκτή μεμβράνη φράζει το απύθμενο
Η λήθη πολυμήχανη στο αλμυρό νερό
παραφυλάει το πρόσωπο του πουθενά
Και μες στο σκοτεινό νερό της οπτασίας
συνθλίβουν το ανεκπλήρωτο οι μοίρες
όπως η μάζα συνθλίβει το κενό της.

2.-
Όταν σε θλίβει το κακό σου ριζικό
Και υποφέρεις υπόδικος της κάθε συγκυρίας
Δες τον καθρέφτη άδειο από κάθε είδωλο
Μπορεί να τσούξει τα μάτια σου η πικρή μαρμαρυγή
Που κρύβει τον σκληρό κατακερματισμό του κόσμου
Ωστόσο τόσο άβολη θα σου φανεί η καθαρή διαφάνεια
Που πάνω της όλα τα ίχνη λυρικών υπεκφυγών
Αφρικίαστα θα μάθεις να ζήσεις και ν’ αντέξεις.
Θα μάθεις να είσαι είδωλο και μη είδωλο συγχρόνως
Κι όταν τα μάτια σου ανοίξεις τα είδωλα θα συγχωνεύσουν
Ζωή και θάνατο σε μία μόνο παρουσία
Μη σκεφθείς πόσο οδυνηρό είναι να σε καταπιεί
τ’ άγριου κενού η ακανθερή Χρονοπαγίδα
Όταν μονάχος σου τον ρυπαρό Ρουβίκωνα διαβείς
Θα μάθεις πόσο μάταια ηχεί η αναθεωρημένη ουτοπία.

3.-
Έλυσα το ζωνάρι μου πλατιά και
μισαναπνέοντας στράφηκα στη δύση
Επιρρεπείς στην αδυναμία αντενεργές
δυνάμεις τις συμφορές μας δρέπουν είπα
Τώρα που γέρασα
ξινίζει κι ο διάβολος τα μούτρα του
όταν μου χρεώνει αμαρτίες
Δεν έχω πλέον εγκαρτέρηση καμιά
Η φθορά που `ναι η μεγάλη αδελφή της εκδίκησης
φθείρει την εκδίκηση και η εκδίκηση φθείρει τη φθορά
Κάθε βήμα που περνά μετράει λιγότερο για
την επέτειο της μνήμης
Πίσω μου σπάσανε όλες οι χρονοκάψουλες
Τσίκνα πανικού βρομίζει το δωμάτιο
Το πικάπ μολύνει την ατμόσφαιρα με τζαζ
Ο έρωτας μονομανής δεν παράγει αντηχήσεις
Οι κατσαρίδες πιάσανε χορό με τον ξανθό Απρίλη
Κι εγώ που έσπασα το κινητό μόνο και μόνο
Να εξαγνίσω από θορύβους τα μικρά μου μυστικά
Με πολιορκούν οι μαύρες σύριγγες των οριζόντων.

4.-
Ω η εποχή, η εποχή,
οι πράσινες άμαξές της, τα κόκκινα χαλινάρια της
Τα μπλε άλογά της, οι πορτοκαλοκίτρινες παπαρούνες της
Τα φροϋδικά ζωδιά της, οι μενεξελί σαπουνόπερές της
Τα βρωμικα όμβρια ύδατά της, τα σαπισμένα φρούτα της
Οι κενές μολυβοθήκες της, οι χαλαροί τροχαλίες της
Η παράφορη πλήξη της, οι σαδομαζοχιστικοί κάκτοι της
Ω η εποχή, η εποχή,
με τις κράμπες στα πόδια της, τις σουβλιές στο ισχίο της
το μικρό της βάρος, τις χαμένες δυνάμεις της
τις κακέκτυπες ρεπροντιξιόν της, τις σαθρές επινοήσεις της
το κακό παρελθόν της, το χείριστο μέλλον της
το βαρετό παρόν της
Πρόσκαιρης μνήμης προσφέρω ω εποχή
απρόσφορη αβρότητα
Της προσφιλούς σου ηδύτητας τα ματσακόνια
τακτοποιώ σε πλάγια διάταξη
Τι κι αν απολογούμαι ενώπιον Μαγίστρων Μάγων
και Μωρών Καπαδοκαίων
Μετράω μήνους στο πιοτό ως νέος Μπωνδελαίρ
εις το μεϊντάνι
Με τις ελίτσες μου και τον καπνό μονήρης
στο τσιφτετελίζον πάλκο ενθουσιωδώς ποδοκροτώ
Στην έναστρη πορφύρα των ποιητών
ως αλάνι μεταφυσικό επιμελώς μοιράζω φούσκους
Σαν ραγιάς κανονικός ευελπιστώ
πως στα μεγάλα μάτια μου φυτρώνει νταηλίκι
Και πέραν των παρόντων οριζόντων ανακτώ
πάσα του σογιού μου απολεσθείσα κομητεία
Του χρόνου και του παραχρόνου δε θα κουρευθώ
για να προσθέσω στη σοφία μου τη βρωμιά του Διογένη
Τι και αν η βουλιμία επαφής με το πραγματικό
ήταν πάντα το σημείο υπεροχής μου
Βλαξ ξεβλάξ βλαμμένος ξεβλαμμένος θα το ξαναπώ
στην χώρα που πετροβόλησαν οι δανειστές
χορτάρι δε φυτρώνει.