Ρίχνουν οι άνθρωποι σκιές
στα όνειρα σα φτάσουν
γιατί φοβούνται τις στιγμές
πως δε θα ξεπεράσουν.

Ρίχνει κι η γη το βλέμμα της
στου φεγγαριού το τάσι
γιατί είναι ίσως αίμα της
που `χει παλιά ξεχάσει.

Ρίχνει ο Θεός τη δίψα μας
και του νερού το νάμα
για να μπορεί ο άνθρωπος
να το δεχτεί το θάμα.

Ρίχνει κι ο χρόνος τις στιγμές
για να μετρούμε μόνο
να ξεχωρίζουν κι οι ψυχές
το γέλιο απ’ τον πόνο.