Το πρόσωπό μου
σ’ αυτή την ξεχασμένη κι απ’ τη ζωή φωτογραφία
- μην κοιτάς.
Δεν είμαι εγώ.
Κι αν πάλι είμαι
το ατσαλάκωτο της επιφάνειάς του
πια δε μου ανήκει...
Τότε
τα χείλη μου αγνοούσαν
της προδοσίας τη στυφή τη γεύση.
Και για την αγάπη είχαν μόνο να σου πουν.
Τώρα
με στίχους δύστροπους
που έμαθαν να χάνουν λίγο-λίγο το νόημά τους
σε ταλαιπωρούν.
Σε κουρασμένα όνειρα
δεν περίμεναν να λογοδοτήσουν.
Ούτε για τη θνητότητα των λέξεων
να διαμαρτυρηθούν...
Όχι, ψυχή μου.
Δε θλίβομαι για όλα αυτά.
Μόνο που μ’ εκείνο το ίδιο παράφορο πάθος
δεν πρόκειται ποτέ να σε φιλήσουν
- θλίβομαι.
Τότε
τα μάτια μου δεν είχαν δει
την ακαριαία πτώση του έρωτα
στο άγονο έδαφος του χρόνου.
Τα φτερά μου τσακισμένα
απ’ το βάρος των ψευδαισθήσεων
δεν φαντάστηκαν.
Κι αλήθεια –
την οδυνηρή εικόνα ενός αποχαιρετισμού
να τη γνωρίσουν, δεν πίστευαν.
Τότε
η φλόγα της ελπίδα; έκαιγε ακόμα μέσα τους
ανυποψίαστη
για τον χειμώνα που θα την πάγωνε
μέχρι και την τελευταία της σπίθα.
Τώρα
ταξίδια στάσιμα σε βαλτωμένες θάλασσες και -
και δύσβατα λιμάνια
μονάχα τα στοιχειώνουν.
Όχι, ψυχή μου.
Για όλα αυτά δε θλίβομαι.
Μόνο που μ’ εκείνη την ίδια ακλόνητη πίστη
δεν πρόκειται ποτέ να σ’ αντικρίσουν
- θλίβομαι.
Στ’ αυτιά μου
δεν είχε φτάσει ο απόηχος τέτοιας απόγνωσης
απ’ των ανθρώπων τη φλύαρη την κράση
τόση σιωπή συσσωρευμένη δεν άκουσαν ποτέ
και ούτε για της ψυχής το παρακάτω
αντέχουν πια ν’ ακούσουν...
Το πρόσωπό μου, λοιπόν
σ’ αυτή τη φωτογραφία που δείχνει να μου μοιάζει
- μην κοιτάς.
Άτυχη στάθηκε πολύ.
Έτσι ανέφικτα όπως με απο-θανάτωσε...