Έφυγε και γλύτωσα απ’ την απονιά της,
ξέμπλεξα απ’ την άστατη, πέτρινη καρδιά της,
για να ξανασμίξουμε δε γίνεται, δεν πάει,
τώρα, ο καθένας μας τον δρόμο του τραβάει.

Και τι με νοιάζει εμένα και τώρα τι με νοιάζει,
πού πίνει τον καφέ της, τις νύχτες πού πλαγιάζει
και τι με μέλλει εμένα, εμένα τι με μέλλει,
τώρα που χωρίσαμε, ας κάνει ό,τι θέλει.

Ό,τι έγινε, έγινε, καλά και καμωμένα,
χωρίσαμε σαν φίλοι, σεμνά, πολιτισμένα,
δεν υπάρχει πρόβλημα, κάτω δεν το βάζω,
άλλον αγκαλιάζει, άλλη αγκαλιάζω.

Και τι με νοιάζει εμένα και τώρα τι με νοιάζει,
πού πίνει τον καφέ της, τις νύχτες πού πλαγιάζει
και τι με μέλλει εμένα, εμένα τι με μέλλει,
τώρα που χωρίσαμε, ας κάνει ό,τι θέλει.