Πως πρόλαβα και σ’ αγαπώ ντρέπομαι και σωπαίνω
σαστίζω σαν την έρημο που αντίκρισε βροχή.
Μα είχα πολλά να κουβαλώ και λίγα να ομορφαίνω
κι οι στίχοι σου με πλάσανε θαρρείς απ’ την αρχή.

Είχα σκιές και μοναξιά κι αγρίμια στη καρδιά μου
όλος ο κόσμος μέσα μου έμοιαζε φυλακή.
Κι ένα κλειδάκι τόσο δα του πενταγράμμου
σμίλεψε μέσα μου ολόκληρη ζωή.

Γέλα ψυχή μου παιδική και τρυφερό μου χάδι
που μες στα τόσα κρίματα φυτεύεις αγκαλιά.
Τρέχα κρυφά να μαρτυρήσεις στο φεγγάρι
πως με πονά της μουσική σου η ομορφιά.

Οι ποιητές καθώς το λεν χτίζουν καινούργιους κόσμους
κι εγώ μέσα στον κόσμο σου γεννιέμαι αερικό.
Στις πίκρες πάνω να γλιστρώ και να τρυγώ τα γέλια
χωρίς καθρέφτη στην ψυχή και μαύρο ριζικό.

Φεύγω, μα ίσως να κρυφτώ στη καλημέρα
στου πρώτου ήλιου το φιλί, όταν θα ξυπνάς.
Φεύγω, μα ίσως να με βρεις σ’ ένα στιχάκι
που θα `χει κρύψει μέσα του λόγια της χαράς.

Κρύψου καρδιά μου και σε ψάχνει η σελήνη
να σε μαλώσει που της κλέβεις τη γητειά.
Η αγάπη όλα τα νικά το λέγαν οι Λατίνοι
κι εγώ που δεν το πίστεψα βρέθηκα στη φωτιά.