Όταν η σάρκα ηρεμήσει ξανά
σε μιαν απότομη ακτή
η δίψα θ'αρχίσει να σκάβει στοές
σαν τη σκέψη μες τη φυλακή
ποια σανίδια ξεκάρφωτα, ποιοι ναυαγοί
ποια ιστία, ποιο κατάρτι, ποια άγουρη αυγή
ποια χαμένη σελίδα, ποιο σχισμένο πανί...
Κι η αξίνα βαθιά στη ζωή
τόσο η φλέβα είναι πιο δυνατή
κι η καρδιά σιδερένιο νησί
η καρδιά σιδερένιο νησί

Ποιο μπράτσο πύρινο αρμέγει σκουριά
ποιος ακρωτηριάζει το φως
για τους πεινασμένους πάνω στη γη
οι χορτασμένοι είναι εχθρός
κουβαλάνε αυτό το στεγνό πυρετό
λένε: "όσο εσύ θες ζωή, θέλω θάνατο εγώ"
Στο όνομα του Πατρός, στο όνομα του Υιού
του Αγίου Πνεύματος του Αναρχικού
κι η αξίνα βαθιά στη ζωή
τόσο η φλέβα είναι πιο δυνατή
κι η καρδιά σιδερένιο νησί

Με τον πόνο έχω ανοίξει κουβέντα που λες,
μήπως και βγάλω φτερά
κι Αγγέλους τους δω όλους τους διπλανούς
στη διπλανή μου χαρά
που με βήμα βαρύ, μέσα σε ράγες κι αρμούς
ζητιανεύουν ψωμί από κλέφτες θεσμούς
Σε μια γέφυρα που αιώνες θα μένει μισή
στο βυθό πυρωμένο κορμί
μες τα φύκια ασημένια ιαχή ... (ασημένια ιαχή)
κι η καρδιά σιδερένιο νησί ... (σιδερένιο νησί)
η καρδιά σιδερένιο νησί ... (σιδερένιο νησί)