Σε χαμηλά ποτάμια μιας πατρίδας σκοτεινής
με ταξιδεύεις δίχως μπούσουλα κι αέρα
και σαν γεφύρι κάποιας Αρτας μακρινής
στοιχειώνεις τη ζωή μου νύχτα-μέρα.

Σε κενοτάφια σε θάβουνε πατρίδα
με αποφθέγματα ανδρών επιφανών,
παίζουν στην πλάτη σου ακόμα μια παρτίδα,
παίζουν υπέρ βωμών, βωμών και εστιών.

Τρέχεις, Ελλάδα, με κομμένη την ανάσα,
ανάβεις φλας αριστερά και βγαίνεις δεξιά μου,
απ’ τα σκυλάδικα γλιστράς στη Μαλακάσα
κι η Εθνική οδός μια ματωμένη επωδός,
τραύμα διαμπερές στη μοναξιά μου.

Σε κενοτάφιο σε θάβουνε πατρίδα
με αποφθέγματα ανδρών επιφανών,
παίζουν στην πλάτη σου ακόμα μια παρτίδα,
παίζουν υπέρ βωμών, βωμών και εστιών.