Σκοτείνιασε πάλι και στο μισό φεγγάρι,
κρεμασμένη θα μένει η σιωπηλή μου ματιά.
Μοιάζουν τα άστρα, με απάτητα κάστρα
που μέσα τους κλείνουν όσα όνειρα σβήνουν.

Να σκίζουν τα φώτα
τ’ ουρανού τα τσιρότα
να ζωγραφίζουν σαν κραυγές
τις δακρυσμένες μου πληγές
σαν κεριά σαν κεριά σαν κεριά.

Σ’ αυτήν τη σιωπή σα μικρή φυλακή
το παλτό μου φοράω κι απ’ το σπίτι το σκάω.
Κάνω μια ευχή να αρχίσει η βροχή,
στο δρόμο να τρέξω και να χορέψω.

Στο ίδιο φανάρι περιμένω να πάρει
η ζωή μου η κακούργα καινούργια τροχιά.
Σκοτείνιασε πάλι και στο άδειο φανάρι
το δάκρυ μου σβήνει τη δική σου ματιά.