Πόσο δρόμο περπατήσαμε, τόσα χρόνια πλάι - πλάι,
πόσο, βρήκαμε, ανήφορο, μέσ’ στα χρόνια τα σκληρά
κι η αγάπη μας δεν έπαψε, με κουράγιο, να γελάει
και ξαλάφρωνε το βήμα μας και μας έδινε φτερά.

Ωωωωω, ωωωωω, και μας έδινε φτερά,
και ξαλάφρωνε το βήμα μας και μας έδινε φτερά.

Πόσο δρόμο περπατήσαμε, τόσα χρόνια, τόσα χρόνια
κι όμως, ούτε που κουράστηκες, ούτε που `χω κουραστεί
τι ανέμους ανταμώσαμε, τι βροχές και όσα χιόνια
κι όμως, κάθε τόσο βλέπαμε τη ζωή πιο γελαστή.

Ωωωωω, ωωωωω, τη ζωή πιο γελαστή,
κι όμως, κάθε τόσο βλέπαμε τη ζωή πιο γελαστή.

Πόσο δρόμο περπατήσαμε πλάι - πλάι, βήμα - βήμα,
με κοιτούσες και σε κοίταζα κι είχε άνοιξη η ψυχή,
πόσο δρόμο περπατήσαμε κι αχ, αγάπη μου, τι κρίμα
που δε γίνεται το δρόμο μας να χαρούμ’ απ’ την αρχή.

Ωωωωω, ωωωωω, να χαρούμ’ απ’ την αρχή,
που δε γίνεται το δρόμο μας να χαρούμ’ απ’ την αρχή.