Είδωλα πέφτουν στη σκηνή με βλέμματα λεπίδες
στριφογυρίζουν τα μυαλά στα κάγκελα με βίδες.
Με ένα κεντρί στα σωθικά πεθαίνουν τα μελίσσια
αιμορραγούν στον όρκο τους και σφάζονται στα ίσια.
Αάατε, εξέσται, χερσί τε, ποσί τε
(Απαραβίαστε, θα ήταν δυνατόν, με χέρια, με πόδια).
Πρόσωπα δίχως εμβαδόν κρυμμένα μες τις μάσκες
πυροβολούν το θάνατο με αδειανές μπαλάσκες.
Ξόρκια τη νύχτα μυστικά απλώνουν στην καρδιά του
λυτρώνει ο πόθος την ψυχή κι ο χάρος τη βραδιά του