Όταν στέκω και σκοπώ
του νερού το κύλημα,
συλλογιούμαι σκυθρωπό
της ζωής το δίλημμα.

Καθαρή πηγή γεννά
τα θολά τα κύματα
κι αρχινούν απ’ τα βουνά
τα γοργά τους βήματα.

Κι όλο παν, σαν να ποθούν
τι; Κι αυτά δεν ξέρουνε.
Μα τ’ αυλάκι ακολουθούν,
όπου κι αν τα φέρουνε.

Βρίσκουν πέτρες και χτυπούν,
βράχους και σκοντάφτουνε
κι ως να φθάσουν να το `πουν
άβυσσοι τα χάφτουνε!—

Έτσι βγαίνουμ’ οι πικροί
από σπλάχν’ απόνηρα
κι αρχινούμ’ από μικροί
κυνηγώντας όνειρα.

Από πάνου την ψυχή
λεν πως την κατέχουμε,
μα, με βάδισμα ταχύ
όλο κάτου τρέχουμε.

Μας σταυρών’ αναποδιά
μέσ’ στα μονοπάτια μας
μας φουσκώνετ’ η καρδιά,
πλημμυρούν τα μάτια μας.

Μα κι αν βγούμε, σαν νερά
και παραστρατήσουμε,
ως τον τάφο μια φορά
πρέπει να κυλήσουμε!...

Ω! Χαρά στον, που μπορεί
στο τρεχιό το τόσο του,
μια δαφνούλα να χαρεί,
π’ άνθησε στην δρόσο του!