Φαιδρά λαλούν τα σήμαντρα και πρόσχαρα οι καμπάνες!
Φιλούν οι μάνες τα παιδιά, και τα παιδιά τις μάνες
και χαιρετούν την Πασχαλιά.
Κ’ εγώ, μανούλα μου, εγώ—Στα ξέν’ αρρωστημένο,
τον ψυχοκλέφτη Χάροντα κάθε στιγμή προσμένω
να `μβεί στην κρύα μου φωλιά!

Μυρίζει μοσχολίβανο και νιόκοφτη δαφνούλα!
Χαράζει η μυριόφωτη της Πασχαλιάς αυγούλα
και είν’ ο κόσμος μια χαρά.
Κ’ εγώ, μανούλα μου, εγώ—στην σκοτεινή μου κλίνη,
θωρώ `ξυπνός σαν όνειρο τον βίο μου, που σβήνει,
το μνήμα, που με καρτερά!

Ολίγο `λίγο `χύθηκε το καρδιακό μου αίμα
ολίγο `λίγο `θόλωσε τ’ αδύνατό μου βλέμμα
μ’ έχει παγώσει το κορμί!
Ούτε να κλάψω πια `μπορώ, και ούτε ν’ ανασάνω.
σαν το `ματόφυρτο πουλί, πού στο κλαδί τ’ επάνω
σιγά, στην ύστερη στιγμή.

Φωτιές, με λεν, ερεύγουνται βουνά ζωντανεμμένα
μα σαν τελειώσ’ η λάβα τους, κοιμούνται παγωμένα,
'ποθνήσκουνε τα δυστυχή!
Εγώ ερεύγουμ’ αίματα – μη με παρηγορείτε!
Το `ξεύρω. Σαν τελειώσ’ αυτό το αίμα που θωρείτε,
θε να μου φύγει κ’ η ψυχή!...

Για βάλτε μ', αδερφοποιτοί κ’ έν’ άλλο μαξιλάρι,
να μου κρατήσει πιο `ψηλά το βαρετό κουφάρι
κ’ έχω δυο λόγια να σας `πώ:
Ο κόσμος όλος αγαπά την δόξα και τα πλούτη
θέλει να ζει να τα χαρεί. Εγώ στην σφαίρα τούτη
μια μάνα μόνον αγαπώ.

Μια μάνα, που μ’ εβύζαξε το πρώτο της το γάλα
που μ’ έδωξε, πρωτύτερα `πό τα παιδιά της τ’ άλλα,
το μητρικό της το φιλί.
Μια μάνα, που μ’ εκοίμισε με γλυκερό τραγούδι
που μ’ έβαλε στα στήθη της, σαν Απριλιού λουλούδι
που με αγάπησε πολύ—

σαν αποθάνω, αδέλφια μου, ας μην το μάθ’ εκείνη.
Φοβούμ', αφήνει την δουλειά, το σπίτι της αφήνει,
αφήνει τ’ άλλα της παιδιά,
ή πνίγεται στα δάκρυα, ή, φύλλο παγωμένο,
γυρίζει και μαραίνεται: Είμαι τ’ αγαπημένο—
θα της ραγίσει την καρδιά!

Και σαν ρωτήσει τα πουλιά, το κύμα σαν ρωτήσει,
ας της ειπούν "εμίσεψε κ’ αργά θε’ να γυρίσει
από την νέα ξενιτιά.
Εμίσεψε σε μακρινό, σε ξεχασμέν’ αστέρι
μα κι’ απ’ εκεί θα της φιλά το σπλαχνικό της χέρι,
σε κάθ’ ασύννεφη νυχτιά".

Ας πουν "Ψυχές `ξορίσθηκαν `κεί κάπου κολασμένες
και τώρα `μετανοιώσανε κ’ εκλαίγαν οι καημένες,
'χύναν το δάκρυ σαν δροσιά,
και το `στειλε χαρούμενο να τις παρηγορήσει
να τις κηρύξει τον Χριστό, που θα τις συγχωρήσει,
η μάνα του η Εκκλησιά"...

Και σεις, αδέρφια, σκάψετε κι ανοίξετέ μου μνήμα
και βάλτε με να κοιμηθώ κοντά στο άγιο-Βήμα,
οπίσ’ από το ιερό.
Κι’ αν δε σας φαίνεται βαριά μια υστερνή σας χάρη,
βάλτε βιβλία και κερί, χαρτί και καλαμάρι
στο μαραμένο μου πλευρό.

Να γέρνω να προσεύχουμαι, σαν είναι λειτουργία
να μελετώ τα γράμματα στ’ αγαπητά βιβλία,
πού με `τυράννησαν πολύ
να φέγγει το κερί χλωμά στον σκοτεινό μου τάφο,
να φράγω στην μανούλα μου, στ’ αδέρφια μου να γράφω
ατέλειωτην επιστολή!

Και μη μου χρίσετε πολύ στο μάρμαρό μ’ ασβέστη!
Ν’ ακούω και το "Μεθ’ ημών" και το "Χριστός Ανέστη",
που `φέτος έχω στερηθεί
να νιώθω, όταν κανένας σας τον τάφο μου ζυγώνει
ν’ ακούω πώς χτυπά ο `γιαλός, πώς κελαδεί τ’ αηδόνι,
μέσ’ στ’ όνειρό μου το βαθύ!...