Το τάζω χρόνο και καιρό
να βάλω μαύρο ράσο,
μαύρο μονόκερο σταυρό
στα στήθη να κρεμάσω.

Ν’ αφήσω μάνα κι’ αδερφή,
στα ξένα να μισέψω
και στ’ αγιονόρους την κορφή
να `πάγω ν’ ασκητέψω.

Να ζω μ’ αγία προσευχή
απ’ το πουρνό `ς το βράδυ,
για να γλιτώσω τη φτωχή
ψυχή μ’ από τον Άδη.

Μα μόλις κάμω την βουλή
την παίρν’ ανεμοβρόχι
και συλλογιούμαι το φιλί,
θυμούμ’ αυτήν που το `χει.

Κι αν είν’ το σπίτι μακριά
κ’ η ώρα περασμένη,
εγώ `χω πόδια `λαφριά
κ’ εκείνη με προσμένει.

Γλυκά γλυκά τήνε φιλώ,
γλυκά τήνε χαϊδεύω.
Σύρε, ψυχή μου, στο καλό
κ’ εγώ δεν ασκητεύω!