Στο γυαλί το θολωμένο
ντζιντζιρίζει κάτι τι:
Το μελίσσ’ είναι κλεισμένο,
και να’ βγει ζητεί.
—Μείνε, μυία, φυλακή,
έξω κάμνει χιόνι.
Το θωρείς εκεί;
Σε παγώνει!

Έξ’ ο κάμπος εμαράνθη
με το φύσα του Βοριά
κι’ αφανίστηκ’ από τ’ άνθη
γλύκα και θωριά.
Να βυζάξεις μη θαρρείς,
σαν και πρώτα, μέλι;
Μη να ξαναβρείς
την κυψέλη;

Τα `ματάκια σ', όπου στρέψουν,
θα `βρουν πάγους και νερά
κι’ οι χιονιές θα σου μουσκέψουν,
τα λεπτά φτερά...
Αχ! Σαν στρέψω και σε ειδώ,
'μένα συλλογιούμαι
μυία, μείν’ εδώ,
να τα `πούμε.

Ξένο κ’ έρημο και `μένα
μ’ ηύρ’ αρρώστια και κακό
και στενάζω, σαν κ’ εσένα,
δίχως εδικό.
Ναι, αδερφή μ’ εργατική!
σαν κ’ εσένα μόνο,
μέσ’ στην φυλακή
τελειώνω!

Όμως μείνε. Για τα δυο μας
έχω `να φελί ξερό
έχω `κόμα στον καημό μας
δάκρυ για νερό.
Κ’ ίσως σώσουν στην γωνιά
δυο χλωμές τσιμπλίδες
απ’ την παγωνιά
ταίς ελπίδαις.

Την οδύνη, που μας τρώγει,
ίσως γιάνει μ’ ομορφιά
το κοινό μας μοιρολόγι
και η συντροφιά.
Άκου, μυία, να σε `πω,
δίχως μέλι μείνε.
Κ’ εγώ τ’ αγαπώ,
μα δεν είναι.

Μια φορά, κάθε λουλούδι
μέλι μ’ έσταζ’ Αττικό,
κ’ ήτανε κάθε τραγούδι
ζάχαρη γλυκό.
Μα τα άνθη ο χειμώς
βλέπεις τα σκορπίζει
τ’ άσματα ο καημός
τα πικρίζει!

Τώρα στα γλυκά μου χείλη
μέλι να βρεις αν θαρρείς,
μήτε μια σταλίτσα, φίλη,
πίστευσε, θα `βρεις.
Μόνο στην καρδιά κρατώ
'κόμα δα λιγάκι,
μάγεινε κι αυτό,
σαν φαρμάκι!..—

Μόλις ήλθε το τραγούδι
ως το τέλος το πικρό,
εσωριάσθη το μαμούδι
κ’ έμεινε νεκρό!...
Αχ! Πώς τρέμω, σαν σταθώ
και το διακρίνω,
μη κ’ εγώ χαθώ,
σαν κ’ εκείνο!