Φορεί μυρτόπλεκτο στεφάνι
στ’ απόπλεγά της τα μαλλιά
περνάει απ’ έξ’ από την στάνη
δειλά κι’ αργά η κοπελιά
και τραγουδάει αφαιρεμένη
στην συμφορά της την βαριά,
—Φέρτε τα στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει!

Την στάνη βλέπ’ ερημωμένη,
τ’ αρνιά σε χέρι τουρκικό
μα δεν `θυμάται πια, η καημένη,
πώς της `σκοτώσαν τον βοσκό!
Και τραγουδάει και διαβαίνει
με την νεκρόχλωμη θωριά.
—Φέρτε τα στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει!

Από παιδί τον αγαπούσε
κ’ ήταν ο γάμος Κυριακή.
Λευκονδυμένη `καρτερούσε
να μαζευθούν οι χωρικοί,
να `ρθουν οι φίλ’ οι καλεσμένοι
από τα `λόγυρα χωριά.
—Φέρτε τα στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει!

Θωρούν καπνούς, ακούν τουφέκια—
έρχετ’ η νυμφική πομπή.
Ακούν φωνές και τουμπελέκια:
Ανοίξτ'! Ανοίξετε να `μβεί!
Είν’ οι παπάδες φορεμένοι
κ’ είναι πολλή η αργοποριά.
—Φέρτε τα στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει!

Ανοίγ’ η θύρα και κοιτάζουν—
βόηθα Χριστέ απ’ τον ουρανό!
Δεξιά ζερβιά οι Τούρκοι σφάζουν
όποιον ευρούνε Χριστιανό!..
Τους Ρούσσους φεύγουν νικημένοι
και καίγουν τ’ άφταιστα χωριά.
Κρύψτε τα στέφανα και τα κεριά,
γιατ’ είμασθ’ όλοι `σκοτωμένοι!

Η στάνη `γένηκ’ άνου κάτου,
άνου και κάτου το χωριό!
Τρέχ’ ο γαμβρός με τ’ άρματά του,
τρέχ’ όλο το συμπεθεριό,
για να γλιτώσουν την κλεμμένη
από τ’ ανήμερα θεριά.
—Πού `ναι τα στέφανα και τα κεριά,
και πού ν’ η νύφ’ η παινεμένη;

Τους μέθυσεν ο στολισμός της,
τ’ ωραίο σώμα της και νιό
'σκοτώσαν τον γαμβρόν εμπρός της,
'σφάξαν το γέρο της γονιό
και την εσύραν ζαλισμένη
μέσ’ στα βουνά τα μακριά!
—Πού ναι τα στέφανα και τα κεριά;
Πού `ν’ ο γαμβρός που περιμένει;

Τον είδε λείψανο `μπροστά της,
σαν την εσέρναν με σπουδή.
Εσάλεψαν τα λογικά της,
θαρρεί πως ζει, και τραγουδεί:
—Παρακαλώ γονατισμένη,
πάρετε μ’ όλα τα φλουριά
και φέρτε στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει!

Κι αν θέτε κι’ άλλα, αυτός, τ’ ομόνω,
θα σας τα φέρει στην στιγμή.
Αφήστε την ζωή μου μόνο,
αφήστε μόνο την τιμή!
Γιατί μια κόρη κολασμένη
πώς να καλέσει στα χωριά:
—Φέρτε τα στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει.

Ψηλά στην όχθη γονατίζει,
νομίζει κάποιος την κρατεί.
Κάποιος τη μάχεται νομίζει,
να τον ξεφύγ’ αδυνατεί.
Και κράζει, μ’ όψ’ απελπισμένη
και με νεκρόχλωμη θωριά:
—Φέρτε τα στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει!

από την όχθη ξεπετιέται,
πέφτει στης λίμνης τα νερά!
η λίμν’ ανοίγει και σκορπιέται,
και ξανακλείει θλιβερά!...
Κ’ έξ’ απ’ την άβυσσο δεν μένει
παρά η φωνή της η βαριά!
—Φέρτε τα στέφανα! Φέρτε κεριά,
γιατ’ ο γαμβρός με περιμένει!...