Με τι να την προικίσω αυτή,
που ταίρι θα με πάρει;
Φλουριά δεν έχω στο κουτί,
διαμάντια στο συρτάρι.

Ούτε παλάτι πουθενά,
που για κυρά φυλάγει,
ούτε φρεγάδα, π’ άρμενα
στ’ απέραντα πελάγη.—

Φωτιά να κάψει τα λεπτά
και τ’ ακριβά στολίδια,
π’ όποιος για προίκα τ’ αποκτά
του `βγαίνουνε σαν ξύδια.

Και τα παλάτια τα γερά
σεισμός να τα ξεγύρει,
σαν έχουν δύστυχη κυρά,
και σάχλιο νοικοκύρη.

Και το καράβι—ας πνιγεί
με τα καλά πού σκώνει:
Ξάντο δε φέρνει στην πληγή,
που ταις καρδιαίς `ματώνει.

Για δώσ’ μου, κόρη `ντροπαλή,
το δεξιό σου χέρι
και δώσ’ μ’ ένα γλυκό φιλί
κ’ έλα, γενού μου `ταίρι.

Κ’ εγώ, από μικρή γενιά,
βασίλισσα σε κάνω
να σε ζηλεύει κάθε νια
στην οικουμέν’ επάνω.

Σε φέρνω αθάνατο νερό
να λούσεις το κορμί σου:
Από τον Χάρο τον σκληρό
να σώσει την ζωή σου.

Απ’ τα λουλούδια, που η δροσιά
τ’ Απρίλη περιβάλλει,
κάμνω μια νέα φορεσιά
στ’ αγγελικά σου κάλλη.

Την Πούλια δένω σ’ αργυρό,
φωτόπλεχτο γαϊτάνι
και στα μαλλιά σου τη φορώ,
βασιλικό στεφάνι.

Και τον καθάρι’ Αυγερινό,
πο `χ’ η Αυγή στολίδι,
στο δάχτυλό σου τον περνώ,
διαμάντι δαχτυλίδι.

Κατόπι θρόνον αψηλό
σου στήνω, την καρδιά μου,
και κυβερνήτρα σε καλώ
στα διανοήματά μου.

Και βάλω `να διαλαλητή
σ’ όλη την γη να ψάλλει
την ατελεύτητ’ αρετή,
τ’ αθάνατά σου κάλλη.

Τ’ ακούν οι γέροι κ’ ευλογούν,
οι νιοι και σε λατρεύουν
τ’ ακούν γρειαίς κι’ αφρολογούν,
και νιες και σε ζηλεύουν.