Απ’ άκρη σ’ άκρη διαλαλεί
ο Γέρο-κούκος πάλι,
κ’ εις ένα γάμο προσκαλεί
κάθε πουλί που ψάλλει.

Κ’ οι καλεσμένοι φτερωτοί
στην εξοχή τραβούνε,
για να χαρούνε την γιορτή,
τους γάμους να χαρούνε.

Φορούν τα δένδρα γιορτερά
μοσχάτα τα λουλούδια
και τα φυτά τα δροσερά
διαμάντινα πρεπούδια.

Κι ανοίγ’ η Φύση τον ναό,
τα ευρύχωρά της δάση
κ’ εκκλησιάζει τον λαό,
που `βγήκε να γιορτάσει.

Ο ήλιος `μβαίν’ ελαφριά
κι’ ανάφτει τα λαμπάδια:
Δροσιές αστράφτουν στα κλαριά,
σαν φλόγες στα σμαράδια.

Λιβάν’ η Τριανταφυλλιά
στο θυμιατήρι βάλλει
τ’ αηδόνι μ’ εύθυμη λαλιά
το "Ησαΐα" ψάλλει.

Θεός τα στέφανα `βλογεί
με τ’ άγιο του χέρι—
'Πανδρεύεται η χήρα Γη,
παίρνει το Καλοκαίρι!