Καρδιά, του κάκου μη χτυπάς,
μην κρούεις στα χαμένα:
Η νέα κόρη π’ αγαπάς
δεν είναι δια `σένα.

Έν’ άστρο θάλλει την αυγή,
στον ουρανό λουλούδι.
Ταιριάζει να το κυνηγεί
της γης το πεταλούδι;

Αστράφτει στο βαθύ γιαλό
λαμπρό μαργαριτάρι.
Ποιος, ελαφρός σαν τον φελλό,
βουτά για να το πάρει;

Ωραίο πράγμα `ν’ η φωτιά!
Κάθε παιδί το λέγει.
Ωραίο, μα για τη ματιά
για τα χεράκια, καίει!

Ωραία είναι κ’ η ξανθή
ποιος μας τ’ αρνιέται τάχα;
Μ’ αυτή, καρδιά μου, θα πιασθεί
με μέταλλο μονάχα.

Γι’ αυτό του κάκου μη χτυπάς,
μην κρούεις στα χαμένα:
Η νέα κόρη π’ αγαπάς
δεν είναι δια σένα.