Σαν αφροί, π’ ο γιαλός φουσκωμένος κυλά,
που στ’ ανέμου το φύσημα σπάνε
σαν σκορπιούνται και φεύγουν τα νέφη `ψηλά,
μα στεριά, τα ουράνια φυλάνε

έτσ’ οι πόθοι κ’ ελπίδες γεννιένται και σβήνουν
μέσ’ στα στήθη που δέρν’ ο χειμώς.
Κ’ ένα ένα τα όνειρα παν και μ’ αφήνουν
κι’ απομέν’ ο μεγάλος καημός!

Σαν τ’ αηδόνι, που κλαίει την νύχτα μονάχο
και καμιά δεν το νιώθει καρδιά
σαν λουλούδι, που `βλάστησε σ’ έρημο βράχο
και δεν πήρε κανείς μυρωδιά.

Έτσ’ ανθούν και χλωμιάζουν στην ξένη την γη
τα φτωχά της καρδιάς μου λουλούδια
και μονάχ’ αντηχούνε στην μαύρη σιγή,
τα πικρά, τα πικρά μου τραγούδια!