Η κυρά η κριτική,
που, με λύχνο δίχως φέξη,
πασπατεύ’ εδώ κ’ εκεί
να `βρει κάτι να το ψέξει.

Κάθε ώρα και στιγμή
που φανεί στα βλέμματά μου,
μ’ ενθυμίζει μια χλωμή,
μια γριά γειτόνισσά μου.

Την ελέγαν Κουτσουμπού,
γιατ’ εκούτσενε λιγάκι
και την `νόμιζε μπουμπού
κάθ’ ανήλικο παιδάκι.

Γιατί ήτανε πολύ
μυταρού, κι’ ασχημομούρα
κ’ είχε μίαν αψηλή
πά’ στην ράχη της καμπούρα.

Κ’ είχε `μάτια, γυριστά
το καθένα σε μια κώχη
κ’ έβλεπε παντού σωστά,
μόνον εμπροστά της όχι.—

Μιαν ημέρα, σαν παιδί,
πά’ στον τοίχο μας καβάλα,
επερνούσα μια χορδή
σε μια `χελωνοκαυκάλα.

Και με χέρι τρυφερό
εδοκίμαζα τον ήχο,
όταν έξαφνα θωρώ—
να την! Έξ’ από τον τοίχο.

Και με `κοίταζε λοξά,
σαν πανούκλα και κατάρα.
—Ουχ! Να μου χαθείς, μυξά!
Που μου θέλεις και κιθάρα!

Διές! ακόμη δεν `γροικά
τα βρακιά του να φορέσει
και με σύνεργ’ ανδρικά
μου κουρδίζεται στην μέση!

Τίνος γέννα είσαι σύ,
βρε φρυδά και μαυρομάλλη,
που γυρνάς με περισσή
ξιπασιά μέσ’ στο κεφάλι;

Κι από μια μπουκιά παιδί,
μου φοράς το καλαμάρι
και βαράς κάθε χορδή
με το δόλιο σου δοξάρι;—

Σαν μ’ ερώτησεν αυτά
με τα χείλη σαλιασμένα,
την κοιτάζω θαρρετά
και της λέγω πεισμωμένα.

—Τι θαρρείς! Σαν τα παιδιά,
που ζαρώνουν σταις γωνιαίς σας;
'Γώ `χω νου, κ’ έχω καρδιά
κ’ είμαι γυιός της Μιχαλιέσσας!

Και, σαν θέλ’ η Παναγιά,
θε να γίνω δίχως άλλο
μέσ’ στης Θράκης τα χωριά
υποκείμενο μεγάλο!

—Βρε, βρε, βρε! Αμ’ τι θα `πει!
Και γιατί δα τάχατ’ όχι;
Αυτό είναι προκοπή!
Βλέπεις, η γενιά σας το `χει.

Η γενιά σας, που βαστά
το περίσσιο της καμάρι
από πάππον ασβεστά
κι’ από κύρη καρβουνιάρη!

Μα, σαν γένεις μια φορά,
μην ξεχνάς δα πώς με λένα—
να! Στα μούτρα, μασκαρά,
που θα παινεθείς σ’ εμένα!—

Κ’ ένα βλέμμα με κολλά
με τ’ αλλοίθωρό της `μάτι,
που στα στήθη τ’ απαλά
ένοιωσα πως μ’ ηύρε κάτι!

Κάτι πιάσιμο κακό,
που ακίνητο μ’ εκράτα,
σαν βρεμμένο ποντικό,
μπρος στην νηστικιά την γάτα!

—Μωρέ τέτοιαν ομορφιά
δεν μου λες ποιος σου την δίδει;
(Ω! Να φάγω τα καρφιά,
αν δεν είν’ αυτό φκιασίδι!—)

Είπε, τάχατες κρυφά.
Κι’ απ’ τον κόρφο της μου `βγάνει
κάτι μούσπουλα στυφά
κ’ έτσι δα με καλοπιάνει:

—Έλα κάτου, να σε πω
ένα μυστικό λογάκι.
Να `ξερες πώς σ’ αγαπώ!
—Σαν ο σκύλος το γατάκι!—

Της φωνάζω, το ζαβό
μα και πάλι, δίχως τρόμο,
'βιάσθηκα να καταβώ
απ’ τον θρόνο μου στον δρόμο.

Να μη `φήσω την γριά
με τη μαύρη της ιδέα:
πως η ψεύτικη θωριά
κάμνει τη μορφή μ’ ωραία.

—Έλα, κάτσ’ εδώ κοντά.
'Δώθε! Μέσ’ στα σκέλια μ’ έλα!—
Και στο σάλιο της βουτά
την λερή της εμπροστέλα

στην κοιλιά της μ’ ακουμβά
πά’ στο πρόσωπό μου σκύβει
την `μπροστέλα της τραβά,
και τα μάγουλά μου τρίβει!

Τρίψε τρίψε το πανί,
με `κατάντησε ν’ ανάψω!
Μια με τσούζει, μια πονεί—
απ’ τη φούρκα μου θα κλάψω!

Μια το ρούχ’ αυτή κοιτά,
μια το μάγουλό μου πάλι.
Και στενάζει βαρετά,
και κουνεί τ’ αχνό κεφάλι.

—Όσοι τρίβω μια μεριά,
για να βγει το ξένο χρώμα,
τόσο γίνετ’ η θωριά
ομορφότερη ακόμα!

Τούτο βέβαια δηλοί,
τούτο βέβαια σημαίνει,
πως η τέχν’ είναι καλή
και γι’ αυτό η μπογιά δεν `βγαίνει.

Τέχνη είπα. με ακούς;
Γιατ’ ωραία από την Φύση,
μέσα σ’ όλους τους Γραικούς,
μόνο `μένα `χουν γεννήσει.—

Τότ’ εγώ απ’ τα στενά
ξεπετώ σαν το σπουργίτη,
και της κάμνω έτσι να!
Με τον δάχτυλο στην μύτη...

Χρόνια `πέρασαν πολλά
από τότε φτερωμένα.
Κ’ ελησμόνησα πολλά,
πού μ’ επείραξαν εμένα.

Μα, με κάθε κριτικό,
ενθυμούμ’ `ως τώρ’ ακόμα
το αχρείο λαδικό
με το σαλιαρό το στόμα!