Κλίν’ ο ήλιος λαμπρός
κι ανυπόμονος στην δύση
κ’ ένα νέφος στην εμπρός
να τον κρύψ’ από την κτίση.

Επειδή χρυσονδυμένη
κι ολονέν ωραιοτέρα,
μ’ ανοικτάς τον περιμένει
τας αγκάλας η εσπέρα.

Εις τ’ αθάνατα νερά
τόνε λούει πρώτα πρώτα
και του παίρνει δροσερά
του προσώπου τον ιδρώτα.

Και κατόπι τον καθίζει,
νηστικό και κουρασμένο,
στο τραπέζι πού αχνίζει,
που του έχ’ ετοιμασμένο.

Μόλις πάρει και γευθεί,
γέρν’ εκείνος το κεφάλι,
για να γλυκαναπαυθεί
στης καλής του την αγκάλη.

Και αυτή, που τόσην ώρα
τον `καρτέρα να κατέβει,
τα χρυσά μαλλιά του τώρα
με το χέρι της χαϊδεύει.

Τότε βγαίνουν στ’ αψηλά
με τους λύχνους εις τα χέρια
και προβαίνουνε δειλά
προς την δύση και τ’ αστέρια.

Και καθένα τους κοιτάζει
να ιδεί πίσ’ απ’ τα όρη,
πώς δηλοί και πώς εκφράζει
την αγάπη της η κόρη.